How to realise your potential?... De weg naar mijn grote droom?!

Even een ander type bericht...

Vandaag ben ik voor het eerst naar The School of Life Amsterdam geweest, voor de cursus "How to realise your potential?" Een cursus gegeven door Barbara van der Steen, die het op een heel vlotte en toegankelijke manier deed.
Wat een leuke, inspirerende en motiverende middag!

We werden de hele middag aangemoedigd om onze ideeën en verhalen met elkaar te delen. Dus naast een motiverende cursus heb ik ook ontzettend leuke gesprekken met mensen gehad.


Er werd wel een belangrijke vraag gesteld: Stel dat er geen beperkingen zouden zijn, dus geen beperkingen van geld, tijd, relaties, familie, werk, etc... wat zou(den) dan je grote droom/dromen zijn?
Die zelfde vraag had mijn partner me juist gisteravond gesteld ter voorbereiding van deze cursus. Ik hoefde er dus niet lang over na te denken! Mijn grote droom (of er éen van) is om een eigen NGO te beginnen. Een NGO voor en over vrouwen. Om ze een stem te geven, vooral de vrouwen die dat niet hebben.

En er werd heel enthousiast over gereageerd!!
Zou het dan?... Zou ik?...
Ja, na zo'n middag denk ik dat ik het zou moeten doen, moeten proberen en dat het best wat zou kunnen worden!

Er werd ook als tip gegeven om kleine stappen te nemen. Op zich ideaal tegen mijn grote vijand: faalangst.
Deze blog is zo'n kleine stap.

Dus hopelijk is deze droom van me over 1 jaar of meerdere jaren werkelijk geworden.
De kleine stappen zal ik in ieder geval met jullie delen ;-)

Hoe het begon...

Soms is het interessant om terug te kijken...

Ik ben aan deze blog begonnen omdat vrouwenrechten heel belangrijk voor me zijn. Maar waar komt deze interesse vandaan? Niet puur en alleen omdat ik zelf een vrouw ben, maar deze interesse is echter opgewekt na een bepaalde bewustwording.
Daarvoor moet ik terug naar mijn middelbareschooltijd. Naar de lessen van twee bijzondere docenten, allebei docenten Engels. En je raadt het nooit: allebei vrouwen natuurlijk! Hun lessen gingen verder dan de taal en haar grammatica leren. We kregen lessen over de Amerikaanse literatuur en cultuur. En dat was het: daar wisten ze me mee te raken!

Hun lessen over slavernij in de VS vond ik zo ontzettend fascinerend. De passie waarmee ze daarover praatten en de ernst van dit onderwerp: een winnende combinatie.

Eén boek in het bijzonder raakte me: Beloved van Toni Morrison. Ik besefte pas tijdens mijn universitaire studie dat ik toen te jong was geweest om alle details en subtiliteit van dit boek te vatten, maar toch, het had een aanmerkelijk effect op mij gehad. Alsnog slavernij niet wreed en onmenselijk genoeg was, ik besefte in dit boek dat sommige mensen een dubbele last moesten dragen in die tijd: vrouwen! Zelfs een driedubbele last in het geval van Sethe in Beloved: 'colored', vrouw én moeder. Helaas niet alleen in die tijd, vandaag ook nog.

Deze lessen en dit boek hebben jaren geleden mijn ogen geopend en ik beschouw ze als een waardevolle inspiratiebron. Dankzij mijn docenten en het prachtige werk van Toni Morrison ben ik werkelijk bewust geworden van de situatie van minderheden, de nood om te vechten en de kracht van literatuur. Daarvoor bedankt!

Vrouwenrechten en slavernij zijn vervolgens een soort rode draad geworden in het vervolg van mijn universitaire opleidingen. Ze zijn helaas op de achtergrond geraakt in de loop van mijn verdere leven, maar ik ben ze niet vergeten! Met deze blog mogen ze weer een grotere rol in mijn leven gaan spelen... Eindelijk!

Meer over Beloved van Toni Morrison (in het Engels):
http://en.wikipedia.org/wiki/Beloved_(novel)

Internationale Vrouwendag

Gisteren, zondag 8 maart, was het Internationale Vrouwendag.

Ik heb er bewust voor gekozen op pas vandaag iets erover te schrijven. Misschien komt het door mijn 'rebelse' kant, of misschien is het gewoon een principekwestie. Of zou het komen omdat ik eigenwijs ben?!... Dat maakt eigenlijk niet veel uit...
Ik vind het gewoon jammer dat maar 1 dag per jaar om de rechten van vrouwen draait. Gisteren stond mijn Facebook vol van leuke foto's, citaten en berichten over Internationale Vrouwendag. En vandaag niks meer.

En juist daarom vind ik Internationale Vrouwendag zo dubbel. Altijd al gevonden.
Het is natuurlijk erg goed en positief dat er aandacht aan wordt besteed. We mogen niet vergeten dat vrouwen nog steeds om hun rechten moeten vechten. Op de dag van vandaag, in 2015! Overal ter wereld! Vrouwen moeten nog steeds vechten om gelijke kansen en ze zijn nog steeds slachtoffers van geweld.

Maar tegelijkertijd is het ook gek om te denken dat zo'n dag nu nog nodig is. De rechten van mannen behoeven deze aandacht niet. Helaas die van vrouwen wel en dat is een teleurstellende constatering.
Bovendien zou het iedere dag Internationale Vrouwendag moeten zijn! Onze rechten hebben 'recht' op meer aandacht!

Ik kijk uit naar de dag wanneer Internationale Vrouwendag overbodig zal zijn...
Laten we erop hopen en ondertussen moeten we blijven praten over de situatie van vrouwen in de wereld en vechten voor onze rechten.

Toneelstuk 'We have seen a revolution'

Afgelopen weekend werd het 'Human Rights Weekend' georganiseerd in de Balie in Amsterdam. Een prachtige opportuniteit om goede films, lezingen of debatten bij te wonen.

Helaas kon ik geen drie dagen erbij zijn, maar de keus was heel snel gemaakt: ik ben naar 'We have seen a revolution' geweest, een theaterstuk speciaal gemaakt voor Human Rights Watch en World Press Photo.
Dit stuk vertelt de beleving van twee revoluties in het Midden-Oosten (in Egypte en Libië) door twee unieke vrouwen: Hanan Salah en Eman Helal.

Het begin van het stuk heeft me niet gelijk overtuigd. De twee actrices, Nazmiye Oral en Jacobien Elffers, lazen hun teksten voor; daar moest ik wel aan wennen.
Daarbij lijken de actrices niet op de vrouwen die ze spelen. Wel apart wanneer Nazmije Oral vertelt over haar geel haar terwijl zij prachtig, dik donker haar heeft. Ook apart om Jacobien te horen zeggen dat ze niet getrouwd is en gesluierd is buiten huis, terwijl het publiek haar blond haar en zwangere buik kan zien.

Maar deze actrices zijn goed en ze hebben mij toch weten te overtuigen. De tekst en de verhalen hebben mij diep geraakt.

Het mooiste is dat het theaterstuk is gevolgd door een gesprek met Hanan Salah en Eman Helal, de twee vrouwen wiens verhalen waren verteld. Nu begrijp ik de keus voor deze twee actrices veel beter. De personages kloppen gewoon.
Het zijn twee fascinerende en inspirerende vrouwen. Ze zijn het bewijs van de grote en belangrijke rol die vrouwen spelen in het Midden-Oosten, maar ze zijn tegelijkertijd ook getuigen van hun problemen en gevechten.
Eman werkt als fotograaf voor World Press Photo. Ze werkt momenteel op een fotoreportage over seksuele misbruik bij Egyptische vrouwen.
Hanan is onderzoekster bij Human Rights Watch. Waar Eman nog jong en verlegen lijkt, is Hanan zelfverzekerd en bijzonder sterk. Het is prachtig om haar te horen vertellen dat de Libische vrouwen bijzonder sterk zijn en dat ze haar meer intimideren dan de mannen van de milities.

Hier zijn het theaterstuk en het gesprek nog te zien:
http://www.debalie.nl/agenda/programma/hrw+-we-have-seen-a-revolution./e_9758239/p_11695932/

Een begin maken...

Wat spannend! Mijn eerste bericht op deze blog.
En ik hoop natuurlijk dat deze blog een succes gaat worden.
Nu is het dus belangrijk om te definiëren wat succes zou zijn. Voor mij zou het waarschijnlijk in deze situatie het volgende betekenen:

• succes als de lezers mijn berichten op een of andere interessant vinden;
• succes als lezers terugkomen, of mijn blog zelfs volgen;
• succes als deze blog me de kans geeft om bezig te zijn met mijn interesses.

Ik zal proberen regelmatig berichten te plaatsen.
Berichten over:

• artikels die ik heb gelezen,
• tv-programma's die ik heb gezien,
• lezingen die ik bij heb gewoond,
• eigen ideeën, opmerkingen of vragen.

Dus blijf maar terugkomen als wat je leest je bevalt.

Groet,

Cinderella